woensdag 29 oktober 2014

Amandelspijs: een kwestie van keukenspullen

Zelf amandelspijs maken is eenvoudig en oneindig veel lekkerder dan kant-en-klare spijs uit de supermarkt. Zorg voor de juiste keukenapparatuur en het is een fluitje van een cent. 

Jaren terug kocht ik mijn eerste en enige staafmixer. Ik had weinig research vooraf gedaan, maar vertrouwde op het advies van de plaatselijke witgoedzaak. Ik kwam naar buiten met het beste dat zij te bieden hadden: een oerdegelijke, Zwitserse Bamix. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik het ding voor veel meer zou gaan gebruiken dan het pureren van soep. Het malen van amandelen bijvoorbeeld.

Bij het maken van amandelspijs ging ik uit van het recept uit De Banketbakker van Cees Holtkamp (p. 34). Op zijn advies maakte ik het spijs vier dagen voordat ik het wilde verwerken, zodat het goed op smaak kon komen. En meteen wat meer voor in de vriezer. Handig voor als ik een andere keer last minute taart met amandelspijs wil bakken.

De amandelen kocht ik ongepeld bij de Turkse winkel. De vliesjes laten namelijk eenvoudig los als je ze even laat wellen in kokend heet water. Daarna liet ik ze een half minuutje draaien in de notenmaler van de Bamix en voegde de suiker, geraspte citroenschil en een ei toe. Mengen en klaar. De afwas achteraf was haast meer werk dat het bereiden van het amandelspijs zelf. En die had ik er graag voor over. 

zondag 26 oktober 2014

Keukenpoëzie bij het slachten van een pompoen

'Vergaand', verzuchtte de appel en keek verontwaardigd maar een andere kant uit. Frans Dielissen schreef deze welhaast dichterlijke regels bij de foto.
Keukenpoëzie bij het slachten van een pompoen. Zijn onbeholpen plompheid verraadt in niks het zachte vlees dat het herbergt. Terwijl ik mijn scherpste keukenmes in de pompoen zette, was ik geneigd naar de schuur te lopen voor een zaag.

Ik hou van de herfst en van pompoen. Een pittige pompoensoep verwarmt op gure dagen. Voor onze dochter van twee moet het wat milder zijn en toevallig is ze dol op pasta.
Uit het boek De zilveren lepel pasta (p. 130) maakte ik penne con la zucca. Een sjalotje, pancetta en pompoen langzaam gegaard met witte wijn in de grote Creuset-pan. Penne erbij en fatsoenlijke parmezaanse kaas die mijn schoontante voor ons meebracht uit Italië. Heerlijk.
Voor onze dochter van zes maanden hield ik wat stukjes pompoen achter voor een babyhapje. Haar eerste kennismaking met pompoen én haar eerste hapje dat ze helemaal opat. Leve de pompoen en leve onze lieve kleine smulpapen. 

dinsdag 14 oktober 2014

Havermout in tweevoud

Als ik ergens de mode van gemist heb, is het van de verjaardagstraktaties van kinderen. Terwijl ik opgroeide met een versierde appel (hoi!), soms een zakje chips (saaaai) en in het beste geval een cakeje met een vlaggetje, zijn traktaties die onze dochters meebrengen van het kinderdagverblijf totaal anders. De traktaties bestaan gemiddeld uit een plastic cadeauzakje met daarin snoep en speelgoed. Vaak is het snoep ongeschikt voor kinderen tot drie jaar, terwijl geen kind op de groep ouder is dan tweeënhalf. En hee, snoep? Suikers, suikers, kleurstoffen en smaakstoffen. Dat is geen traktatie voor die kleine gestellen. 

En dan het speelgoed. Blijkbaar hoort dat er tegenwoordig bij om mee te tellen in de mamacompetitie, maar waarom is het dan meestal plastic troep met scherpe randjes en kleine, losse onderdelen? Als je het dan echt niet weet, is een doosje rozijntjes met een kartonnen uitdeelboekje altijd goed. 

Of groente en fruit. Altijd groente en fruit. Het zou verboden moeten worden iets ánders te trakteren dan groente en fruit. Maar tot die tijd ben ik eigenwijs en bak ik koekjes.  

Onze dochter wordt morgen twee. Ze is volop bezig met tellen, dus ging ik op zoek naar getallenvormen. Bij Dille & Kamille in Breda vond ik de perfecte vormen. Ik ging uit van het recept voor havermoutkoekjes uit Opperdepop!, het kookboek met kindergerechten van Albert Heijn. Naar verhouding weinig suiker en zonder zout. Geschikt voor kleintjes.  

Ik produceerde de afgelopen maand heel wat proefbaksels tot genoegen van onze dochter. Uiteindelijk bakte ik een grote lading knapperige tweeën. Een paar koekjes in doorzichtig plastic folie, strik erom, kaartje eraan: trakteren maar. Hoera!